Turid Thomsen
Sum altíð, tá tú byrjar at venja nakað nýtt við hundinum, er best at venja har, sum minst órógv er.
Áðrenn hundurin hoyrir klikkið úr hondini á føraranum, má hundurin gera okkurt, sum førir til klikkið og síðan til góðbitan. Hvat skal hann gera, og hvussu fært tú hann til tað?
Tú byrjar við at venja samband við hundin. Samband kann vera eygnasamband, ella at hundurin hyggur upp á teg; t.d. eftir lummanum ella beininum. Hundurin skal sjálvur taka samband við teg. Tað er ikki meiningin, at tú skalt flaksa við ørmunum, syngja ella vera í leysari luft fyri at fáa samband við hundin – sjálvt um tað kann vera freistandi viðhvørt.
Sum altíð, tá tú byrjar at venja nakað nýtt við hundinum, er best at venja har, sum minst órógv er. Eg valdi stovuna, tí har eru bara møblar og hópin av bókum. Hóast okkara Lui sjálvandi er ein klókur hundur, so er hann ikki áhugaður í bókum enn. Og rætt var; í stovuni var einki, sum órógvaði Lui. Tað var lætt at fáa samband við hann, hann hugdi skjótt upp á meg, og eg skundaði mær at klikkja og síðan at geva honum ein góðbita. Í hesum føri kastaði eg bitan á gólvið, og Lui var skjótur eftir honum. Líka skjótur var hann aftur framman fyri meg, hugdi upp á meg og bíðaði eftir næsta góðbitanum. Næsta venjingin var, at eg skuldi bakka, og Lui fylgja mær, meðan hann hugdi upp á meg ella hevði samband við meg. Hetta er fyrsta stig at læra hundin at ganga við vinstru lið førarans. Eisini hetta gekk sum eftir ánni inni í stovuni. Í millum venjingarbrotini hildu vit steðgir, og tá fekk Lui sjálvandi nógv rós.
Labradorar eru tiltiknir fyri sína framúr góðu nøs, og okkara Lui hevur eina serliga tunga nøs, sum ofta verður tikið til.
Næsta stig var at fara út í verðina at royna tað sama. Og har er nógv, sum kann órógva og freista ein labrador sum Lui. Labradorar eru tiltiknir fyri sína framúr góðu nøs, og okkara Lui hevur eina serliga tunga nøs, sum ofta verður tikið til. Hann kann droyma seg burtur í einum ávísum grasstrái, sleikja ein sýrulegg, sum var tað fyrstafloks ísur og annars draga meg sum ein annar hestur, um vit ganga har, sum ein fitt tík hevur sett síni spor. Tað var tí við eitt sindur av spenningi, at vit fóru út í garðin. Men har gekk eisini sera væl. Frágreiðingin er sjálvandi, at grasplenan er innihegnað, og Lui er tí einasti hundur, sum hevur sína gongd har.
Síðan hava vit roynt somu venjingar á ymiskum støðum. Tað hevur gingið rættiliga væl, til tær stóru avbjóðingarnar komu. Hvussu skal eitt klikk, ein góðbiti av livur, høsnarunga ella skinku kunna kappast við fittar tíkar? Nei, tað er ikki lætt.
Einaferð skuldu vit venja á einum øki, har hvølpavenjing hevði verið áðrenn. Tað var eitt parkeringsøki, so har var asfalt og ikki gras. Tað gjørdi, at eg hevði vónir um, at tað kundi fara at ganga. Saman við okkum vandi eisini ein tík, sum Lui ofta hevur vant saman við fyrr. Í byrjanini hugdi Lui bara eftir tíkini. Tá vit hildu eitt sindur størri fjarstøðu, bar betur til at venja samband og at bakka – í hvussu so er eina løtu. Tá tann løtan var farin, vóru vit komin ov tætt einum staði, har onkur hvølpaeigari hevði mist dekan ov nógvar góðbitar. Teir máttu ikki fara til spillis; Lui er jú ein væl vandur hundur! Tá bitarnir vóru sleiktir upp av asfaltinum, bar aftur til eina løtu.
Um eg skal taka samanum hesar venjingar úti í stóru verð, so gekk tað væl í løtum. Og er tað ikki tað, vit vanliga siga, at tað eru tær góðu løturnar, sum telja? Restina av løtunum sigi eg ikki so nógv um. Óivað er tað eisini ein stórur partur av hundavenjing, at hundaførarin má venja seg at vera tolnari enn tolin.
